بررسی اثر طول و فاصله آب شکن محافظ در کاهش میزان آبشستگی دماغه تکیه گاه واقع در سیلاب دشت

مسئله آبشستگی تکیه گاه پل ها یکی از پارامترهای مهم در طراحی آن ها می باشد. به دلیل وجود پدیده آبشستگی در طراحی برای حفظ پایداری پل در هنگام سیلاب نیاز به قراردهی فونداسیون های بزرگ و در عمق های زیاد می باشد. این مسئله منجر به تحمیل هزینه های فراوان در ساخت پل ها می شود. وجود تکیه گاه در مسیر جریان سیلاب باعث تغییر الگوی جریان و هدایت جریان به سمت محور رودخانه می شود، این تغییرالگو و تنگ شدگی محور رودخانه باعث افزایش سرعت در محل تکیه گاه و پایه ها شده و منجر به ایجاد آبشستگی و حرکت رسوبات بستر می شود. در موارد زیادی این مسئله باعث تخریب پل و ایجاد خسارات مالی و جانی فراوانی می شود. در این تحقیق به منظور کاهش میزان آبشستگی تکیه گاه پل در سیلاب دشت پیشنهاد می شود، از یک سازه آبشکن محافظ با طول و فاصله مشخص (با توجه به مشخصات جریان عبوری و هندسه رودخانه) استفاده شود. با توجه به دخالت عوامل متعدد در پدیده آبشستگی رابطه ای به منظور تخمین ابعاد هندسی مناسب برای استفاده از آبشکن محافظ با ثابت در نظر گرفتن برخی پارامترها، ارائه شده است. آزمایشات انجام شده و بررسی پارامترهای هیدرولیکی جریان نظیر دبی، عمق نرمال، ضریب زبری کانال و پارامترهای هندسی همچون طول تکیه گاه و نسبت فاصله آبشکن محافظ به طول تکیه گاه نسبت طول آبشکن محافظ به فاصله از تکیه گاه و پارامترهای مربوط به هندسه آبراهه، عرض و عمق کانال اصلی و مشخصات ذرات بستر و بی بعد سازی پارامترها و انجام آنالیز ابعادی پارامترها، منجر به ارائه رابطه ای بی بعد برای نسبت طول و فاصله آبشکن محافظ شده است.